Για τα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε και το μπούλινγκ που δέχθηκε, το οποίο έφτασε μέχρι και στον ξυλοδαρμό, μίλησε η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έκανε περήφανη την Ελλάδα με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Μια επιβράβευση των προσπαθειών που έκανε και της μάχης που έδωσε από μικρό παιδί. Γεννήθηκε στη Ρουμανία από μία πολύ φτωχή οικογένεια που την άφησε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε μέχρι την ηλικία των 5, όταν και ήρθε η υιοθεσία από ένα ζευγάρι Ελλήνων.
Στα 14 άρχισε να έχει καψίματα και μουδιάσματα. Οι γιατροί δεν γνώριζαν αρχικά τι έχει. Εν τέλει η διάγνωση για το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Σε συνέντευξή της μίλησε για τα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασε κατά την διάρκεια της ενηλικίωσής της στο σχολείο, το μπούλινγκ που δέχθηκε για την διαφορετικότητά της, αλλά και την υποστήριξη που την βοήθησε σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα.
«Δεν μιλούσα, δεν μιλούσα καμία γλώσσα. Ούτε την μητρική μου γλώσσα. Άργησα να μιλήσω. Μίλησα επτάμισι χρονών. Οπότε στα σχολικά χρόνια, όταν βλέπουν ένα παιδί να μην μιλάει, να μην μπορεί να εκφραστεί, να μην μπορεί να πει τι το δυσκολεύει και τι θέλει ήταν δύσκολο. Οπότε ήταν και ο εύκολος στόχος στο να υποστεί μπούλινγκ, μία κοροϊδία.
Δεν το κατανοούσα ακριβώς τότε. Αυτό συνέβη μετέπειτα σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Εγώ προσπαθούσα να συμβαδίσω με τις ηλικίες των υπόλοιπων ατόμων, όταν δεν είχα κατακτήσει άλλες δεξιότητες. Για εμένα ήταν κάθε βήμα δύσκολο και προσπαθούσα όλα αυτά να τα ισορροπήσω.
Στο Γυμνάσιο έφτασε στο σημείο να υπάρχουν ξυλοδαρμοί. Μετέπειτα, αφότου έγινε αυτό που έγινε με την ηλικία μου, λέω τι άλλο να γίνει ξέρω εγώ. “Έλα να με δείρεις, και;” Όταν άρχισα να μην φοβάμαι, αυτό έβγαινε και προς τα έξω, γιατί δείχνουμε τον καθρέφτη τους εαυτού μας, ορισμένες φορές χωρίς να το κατανοούμε. Τα βιώματά μας με κάποιο τρόπο τα δείχνουμε. Μετά άρχισα να λέω “δεν με νοιάζει, κάνε ότι είναι να κάνεις. Θα κάνω την πορεία μου και ότι συμβεί.
Φτάνεις στο τέλμα και λες ότι δεν έχει τι άλλο να κάνεις. Έχει συμβεί σε πολλά παιδιά αυτό. Ο καθένας προσπαθεί να δείξει τη δύναμή του για να ανταπεξέλθει και αυτός. Δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Να κατανοήσω τη λογική ότι προσπαθώ να δείξω ότι είμαι κάποιος για να δείξω κάτι, μάλλον. Και στο σπίτι να συμβαίνουν άλλα και να μην μπορώ να το δείξω αλλιώς; Μία παιδική ψυχούλα δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό.
Τώρα το λέω και σε παιδία νέα, αλλά και σε γονείς, ότι κάποια στιγμή αυτό το παιδί “της φάπας”, όπως ήμουν εγώ, θα μεγαλουργήσει γιατί άντεξε να ακούει, να βλέπει, να παρατηρεί και θα είναι καλύτερος στη μετέπειτα πορεία του».
Η ίδια αποκάλυψε στη συνέχεια πως σε αυτόν τον αγώνα της δεν ήταν μόνη, καθώς είχε την υποστήριξη μίας φίλης της, η οποία μάλιστα ταξίδεψε και στο Παρίσι για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
«Ήρθε μία συμμαθήτριά μου από το σχολείο. Ήμασταν μαζί όλα τα χρόνια και πάντα με υπερασπιζόταν και εγώ έκανα το ίδιο σε δικές της καταστάσεις. Πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου και αυτή ήταν και τώρα».
